Dit voorjaar ben ik gestart met het neerzetten van de Young Warrior Experience voor jongeren zonder startkwalificatie in opdracht van een Almeerse stichting. De rode draad van mijn benadering bestaat uit 9 kernbegrippen die de basis vormen voor het krijgerschap: Centering, Concentration, Clarity, Choice, Challenge, Courage, Change, Confidence en Commitment. Krijgerschap of “Warriorship” is geen doel op zich, maar een levenshouding om leiding te kunnen geven aan je leven vanuit innerlijke motivatie, vertrouwen en kracht.
Inhoudelijk wordt er gewerkt met de van oorsprong boeddhistische zwaardbeoefening Tog Chöd (letterlijke betekenis: doorsnijd je gedachten) Communicatie technieken en Coaching. Het doel is om de jongeren zicht te laten krijgen op de relatie tussen overtuiging, angst, weerstand en de reacties daarop (Vechten, Vluchten, Verstarren) In dit blog deel ik mijn bevindingen en citeer ik ervaringen van de jongeren waarmee ik heb gewerkt.
Bijzonder vind ik het om te zien hoe de jongeren zich bloot durven te geven, als het gaat om kijken naar jezelf, zicht krijgen op je negatieve overtuigingen en het delen van pijnlijke ervaringen. Schrijnend soms. “Ik kan nergens mezelf zijn.”, “Ik kan me niet binden aan anderen”, ” Wat ik ook doe, ik voel altijd stress”. “Mijn jeugd was niet zo oké”. Maar ook diepgaande wijsheid en kristalheldere momentjes. “Mijn hoofd was he-le-maal leeg na die Tog Chöd!” . Of: ” Dus als ik een sigaret op steek ben ik eigenlijk aan het vluchten?”. Eh,…ja.
Succes ervaringen blijken belangrijk voor deze doelgroep. Ga er maar aan staan als je dingen gelooft over jezelf als: Ik ga het vast niet “maken” in dit leven. Weerstand is er volop voelbaar: buikpijn, hoofdpijn, rugpijn, moeheid, geen zin, zwaarte. Maar ook sprankelende energie en bereidheid om met het Tog Chöd zwaard te oefenen en nieuwe moves te leren. Lachen om overtuigingen die op poppen. “Gaan we dat doen? Ik raak helemaal verward. Dat leer ik nooit!” Nee, niet in 5 minuten, dat klopt. Ontspan maar, het komt goed.
“Het is een challenge om te leren, elke dag weer opnieuw”, zegt één van de jongens. “Een positieve of negatieve challenge”, vraag ik. “Allebei! Ik begin vaak vol goeie moed en als het niet lukt, baal Ik. Maar gelukkig is er elke dag weer een nieuwe kans. Dat maakt me blij”. “En je staat hier toch maar weer voor de 3e keer”, vul ik aan.” “Ja, door het zwaard voel ik me Zen”.
De jongeren worden regelmatig uitgedaagd om voor de groep te gaan staan en de beweging in te zetten. Een oefening in leiding nemen, volgen, aandacht geven en afstemmen. Ze benoemen overtuigingen die niet van hen zijn, maar ooit overgenomen, “geadopteerd”, om het met het zwaard figuurlijk te doorsnijden. Sommigen zijn eager, anderen afwachtend en schuchter. Ik hoor ook één hele duidelijke NEE. “Je kunt het, probeer het”, moedig ik aan. “NEE, niet nu.” Ik bedank haar voor de moed om trouw te blijven aan haar NEE. Zie dat ze mee gaat in de flow op haar eigen wijze.
Na afloop van een les hoor ik 2 jongens smoezen. ” Dit is echt ackward, man!”. “Wil je met me delen wat er in je om gaat?”, vraag ik. Hij wijst op zijn hart, zoekt even naar woorden. ” Ik weet het niet…Dit doet iets met me. Mijn ziel wordt geraakt… Of zoiets…” De woorden van deze jongen raken mij weer, 16 jaar is hij pas. Ik maak een buiging voor zoveel wijsheid. Wie is hier eigenlijk de teacher?, vraag ik mezelf af.
Elke week en elke les is anders. Het is telkens een verrassing welke jongens en meiden zich melden. Regelmaat opbouwen, op tijd komen, het blijft een klus voor velen. In de laatste les van dit seizoen komen er 3 opdagen, waarvan 1 fysiek geblesseerd. Ik heb 10 zwaarden in mijn tas en besluit mijn hele programma los te laten om het over een andere boeg te gooien. Maar hoe en wat? Er staat een flip over klaar, blijkbaar niet voor niets. Ik spring in het diepe en beoefen mijn eigen krijgerschap: Change, Choice, Confidence, Challenge en Courage dienen zich aan.
Zijn imago komt verhard op mij over. Zijn overtuiging is dat pijn hem sterker maakt: ” Pijn is goed voor mij. Ik lach erom. Mijn wonden genezen er sneller van”. Hij heeft dit geleerd van zijn maten en laat vol trots een fors litteken zien op zijn arm. ” Wat als de pijn nou sterker is dan jij?”, vraag ik. ” Wat kan er dan gebeuren?” ” Dan word ik woedend. Maar je moet nooit opgeven”.
Deze uitdaging laat zich zien na afloop van de laatste les. Op de gang kom ik de jongen tegen die van af het eerste moment in mijn hart kroop. “Waar was je, ik heb je gemist in de les”, zeg ik en meen het oprecht. Er volgt een opsomming van problemen en obstakels. Ik merk mijn oude patroon en sta al half in die bekende hulp stand. Ik zak terug, sta op mijn eigen benen. Kijk hem aan, stel vragen, ben stil. “Je verhaal raakt me”, zeg ik. Ik krijg een hug. ” Dag prachtkerel, het ga je goed. Ik zie je”. In gedachten pak ik mijn zwaard en snijd de hulplijn door. Uit liefde.
Vier Fasen Communicatie Trainer
www.janetkunst.nl
